Różnorodność i wspólnota narracji w teatrze młodzieży – studium przypadku
Abstrakt
CEL NAUKOWY: Celem artykułu jest opis i analiza teatru młodzieży jako atrakcyjnej formy dialogu edukacyjnego oraz różnorodności i wspólnoty narracji osób w nim uczestniczących.
PROBLEM I METODY BADAWCZE: Tezą główną rozważań jest stwierdzenie, iż teatr szkolny posiada szczególną wartość w usprawnianiu i pogłębianiu procesu komunikacji międzyosobowej, jak również relacji międzypokoleniowej. Całość postępowania badawczego wywodzi się z nurtu fenomenologii i hermeneutyki. Zastosowana metoda badawcza to studium przypadku oraz metoda biograficzna z wykorzystaniem technik wywiadu i analizy dokumentów.
PROCES WYWODU: Artykuł jest opisem i zarazem analizą jakościową różnorodności relacji i narracji osób uczestniczących w teatrze młodzieży. Teatrze, który powstaje, rodzi się we wspólnej kreacji wokół spraw i problemów ważnych dla młodzieży szkolnej i jej środowiska. Wprowadzone w działaniach teatralnych bodźce pozawerbalne wzbogacają możliwość porozumienia się. Można więc mówić o oddziaływaniu wychowawczym teatru, który jest miejscem spotkania z wartościami i w swoisty sposób poszukuje prawdy o świecie, innych ludziach.
WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Teatr jest jednym z obszarów rzeczywistości społecznej, gdzie człowiek spotyka się z wartościami poprzez ich doświadczanie, tworzenie i przeżywanie. Fenomen teatru młodzieży polega m.in. na tym, iż jest to wspólna kreacja młodzieży i pedagogów, gdzie zanika bariera anonimowości i przymusu, uczniowie w zajęciach teatralnych uczestniczą z wyboru, a istotą takiej formy teatru jest niekonwencjonalność.
WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Warsztat teatralny to niezbyt często występująca forma pracy dydaktyczno‑wychowawczej w warunkach szkolnych. Teatr młodzieży jako przykład takiej niekonwencjonalnej formy dialogu edukacyjnego może tworzyć warunki do faktycznego spotkania osób i przyczynić się do odbudowy utraconych więzi osobowych w edukacji, a także w przestrzeni społecznej. Niewątpliwie, zajęcia teatralne wspomagają, czy wręcz przyspieszają proces społecznej adaptacji, wrastania w grupę, przełamywania barier w komunikowaniu edukacyjnym i społecznym.
Bibliografia
Barnes, D. (1988). Nauczyciel i uczniowie. Od porozumienia do kształcenia. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne.
Brzozowski, S. (1971). Teatr krakowski. W: T. Sivert i R. Taborski (red.), Polska myśl teatralna i filmowa. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Ciechowska, M. i Szymańska, M. (2017). Wybrane metody jakościowe w badaniach pedagogicznych. Kraków: Akademia Ignatianum.
Gadamer, H.G. (1979). Rozum, słowo, dzieje. Kraków: Państwowy Instytut Wydawniczy.
Klimczak, D.P. (2006). Drama – etnodrama – socjodrama w warsztacie pedagoga‑animatora kultur. W: D. Kubinowski (red.), Pedagogika Kultury. Tom II. Lublin: WUMCS.
Kubinowski, D. (2010). Jakościowe badania pedagogiczne. Filozofia – Metodyka – Ewaluacja. Lublin: WUMCS.
Kubinowski, D. (2013). Idiomatyczność synergia emergencja. Rozwój badań jakościowych w pedagogice polskiej na przełomie XX i XXI wieku. Lublin: WUMCS.
Okupnik, R. (2009). Wobec utraty. O badaniach narracji autobiograficznych. W: D. Kubinowski (red.), Pedagogika Kultury. Tom V. Lublin: WUMCS.
Olszewska‑Gniadek, J. (2009). Teatr młodzieży w świetle badań na terenie Krakowa. Kraków: WUJ.
Ricouer, P. (1989). Egzystencja i hermeneutyka. Rozprawy o metodzie. Warszawa: Ediciones Altaya Polska. Szulborska‑Łukaszewicz, J. (2015). Artysto Scen Polskich, powiedz nam z czego żyjesz? Kraków: ZASP.
Tischner, J. (1982). Myślenie według wartości. Kraków: Znak.
Turlejska, B. (1990). Monografia pedagogiczna i studium przypadku. W: S. Palka (red.), Orientacje w metodologii badań pedagogicznych. Kraków: WUJ.
Turlejska, B. (1995). Kultura jako medium w tworzeniu więzi międzyosobowych. W: S. Palka (red.), Możliwości rozwijania i wykorzystywania teoretycznej wiedzy pedagogicznej. „Zeszyty Naukowe” UJ. Kraków: WUJ.
Turlejska, B. (2011). Społeczno‑kulturowy horyzont wiedzy pedagogicznej. Horyzonty Wychowania, 20.
Turlejska, B. (2016). Oddziaływanie wychowawcze istotnym powołaniem sztuki – w optyce klasyków. W: A. Królikowska, M. Łątkowski i B. Topij‑Stempińska (red.), Dzieło chwali Mistrza. Kraków: Akademia Ignatianum.
Copyright (c) 2018 Barbara Turlejska
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Uwagi dotyczące praw autorskich
Autorzy publikujący w tym czasopiśmie wyrażają zgodę na następując warunki:
- Autorzy zachowują prawa autorskie, przyznając czasopismu prawo do pierwszej publikacji swojego tekstu jednocześnie zarejestrowanego pod numerem licencji CC BY-ND, która pozwala innym na korzystanie z tego tekstu z uznaniem autorstwa tekstu oraz pierwotnej publikacji w tym czasopiśmie.
- Autorzy proszeni są o nawiązywanie odrębnych, dodatkowych porozumień wynikających z umowy, dotyczących dystrybucji opublikowanej w czasopiśmie wersji tekstu nie na prawach wyłączności (np. opublikowanie go w repozytorium instytucji lub w innym czasopiśmie), z potwierdzeniem pierwszej publikacji w tym czasopiśmie.
Wyraża się zgodę i zachęca autorów do publikacji ich tekstu w Internecie (np. w repozytorium instytucji lub na jej stronie internetowej) przed lub podczas procesu składania tekstu jako, że może to prowadzić do korzystnych wymian oraz wcześniejszego i większego cytowania opublikowanego tekstu (Patrz The Effect of Open Access). Zalecamy wykorzystanie dowolnego portalu stowarzyszeń badawczych z niżej wymienionych:
