O zapomnianym wymiarze przyjaźni w polityce
Abstrakt
Przyjaźń (gr. philia) jest międzyosobową relacją fundującą pewną formę współdzielenia życia, formę ze swej istoty polityczną, ponieważ zakładającą naturalną skłonność człowieka do życia we wspólnocie politycznej wiążąc tę skłonność z naturalną i zarazem racjonalną strukturą bytu jakim jest człowiek. Od samego początku filozoficzny namysł nad polityką został powiązany zatem z pojęciem „przyjaźni”, ta zaś raczej z pierwiastkiem racjonalnym aniżeli uczuciowym. I choć związek między kategoriami philia, zoon politikon (a zarazem wszak zoon logon echon) i polis, wyznaczył sposób ujmowania struktury politycznego związku między ludźmi zgodnie z klasyczną koncepcją polityczności, przyjaźń pozostała kategorią obecną w tej refleksji nawet wówczas, gdy człowiek przestał być pojmowany jako wyposażony w naturalną skłonność do opartego na przyjaźni współuczestnictwie z innymi w dobru. Niemniej jednak philia pozostała kategorią ważną dla filozofii polityki, nie tylko w jej nurcie neoarystotelesowskim dążącym do restytucji klasycznej koncepcji cnoty politycznej. Współczesna filozofia polityki wymaga przemyślenia na nowo politycznego wymiaru „przyjaźni”. Przyczynkiem do tego może być refleksja obecna między innymi w twórczości Jacquesa Derridy i Emmanuela Lévinasa.
Copyright (c) 2016 Horyzonty Wychowania
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Uwagi dotyczące praw autorskich
Autorzy publikujący w tym czasopiśmie wyrażają zgodę na następując warunki:
- Autorzy zachowują prawa autorskie, przyznając czasopismu prawo do pierwszej publikacji swojego tekstu jednocześnie zarejestrowanego pod numerem licencji CC BY-ND, która pozwala innym na korzystanie z tego tekstu z uznaniem autorstwa tekstu oraz pierwotnej publikacji w tym czasopiśmie.
- Autorzy proszeni są o nawiązywanie odrębnych, dodatkowych porozumień wynikających z umowy, dotyczących dystrybucji opublikowanej w czasopiśmie wersji tekstu nie na prawach wyłączności (np. opublikowanie go w repozytorium instytucji lub w innym czasopiśmie), z potwierdzeniem pierwszej publikacji w tym czasopiśmie.
Wyraża się zgodę i zachęca autorów do publikacji ich tekstu w Internecie (np. w repozytorium instytucji lub na jej stronie internetowej) przed lub podczas procesu składania tekstu jako, że może to prowadzić do korzystnych wymian oraz wcześniejszego i większego cytowania opublikowanego tekstu (Patrz The Effect of Open Access). Zalecamy wykorzystanie dowolnego portalu stowarzyszeń badawczych z niżej wymienionych:
