Edytorial: Narracja w badaniach nad edukacją

Abstrakt

Prowadzenie badań narracyjnych w przestrzeni edukacyjnej cieszy się coraz większym zainteresowaniem badaczy dostrzegających ich niepowtarzalny, specyficzny charakter wyrażający się w dwóch wymiarach: przedmiotowym i czynnościowym, a zatem narracji postrzeganej jako opowieści i narracji jako czynności ujawniającej zdolności i  kompetencje narracyjne narratora. Brian Schiff zaznacza, że prowadzenie narracji wskazuje na aktywność ekspresyjną osoby. Co więcej, zauważa, że jedną z istotniejszych funkcji narracji jest uobecnienie doświadczenia życiowego i zinterpretowanie życia w odpowiednim czasie i przestrzeni, a zatem w pewnym sensie „uczynnienie” ich tu i teraz. Tak rozumiane pojęcie narracji staje się punktem wyjścia dla kształtowania postawy narracyjnej uczestników procesu badawczego w strategii jakościowej, którą można określić jako strategię narracyjną. Domaga się ona stosowania zasad, metod, technik narracyjnych umożliwiających takie gromadzenie i analizę danych, których interpretacja będzie sprzyjała pogłębionej percepcji przedmiotu i podmiotu badawczego odkrywającego pełniej swą tożsamość personalną, społeczną, kulturową czy duchową. Ten poznawczy aspekt zdeterminowany celem i doświadczeniem podmiotu badawczego wpisuje się w koncepcję narracyjnego konstruowania rzeczywistości przez Jerome’a Brunera.